- شنبه, ۱۸ بهمن ۱۳۹۹، ۱۱:۳۰ ق.ظ
* منّت خدای را عزّ و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت . هر نفسی که فرو می
رود ، ممدّ حیات است و چون برمی آید ، مفرِّح ذات . پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی
شکری واجب .
قلمرو زبانی: را : حرف اضافه تخصیص )ازبرای(/ عز و جل : جمله معترضه / به شکر اندر: یک متمم با دو
حرف اضافه ) از ویژگی های نثر قدیم(/ ش: خداوند/ حذف فعل به قرینه لفظی : به شکر اندرش مزید نعمت
]است[... مفرح ذات]است[...واجب]است