- يكشنبه, ۶ آذر ۱۴۰۱، ۱۱:۳۷ ق.ظ
اَلصَّبرُ مِفتاحُ الْفَرَجِ
وَقَعَتْ هٰذِهِ الْحِکایَةُ قَبْلَ أَربَعینَ سَنَةً فی بِلادٍ.
ذَهَبَ اثْناعَشَرَ طالِباً مِنْ طُلّابِ الْجامِعَةِ مَعَ أُستاذِهِم إلَی سَفْرَةٍ عِلْمیَّةٍ لِتَهیِئَةِ أَبْحاثٍ عَنِ الْسَماکِ؛ کانَتْ میاهُ الْبَحرِ هادِئَةً؛ فَجأَةً ظَهَرَ سَحابٌ فِی السَّماءِ؛ ثُمَّ عَصَفَتْ ریاحٌ شَدیدَةٌ وَ صارَ الْبَحرُ مَوّاجاً. فَأَصابَتْ سَفینَتُهُم صَخْرَةً؛ فَخافوا؛ السَّفینَةُ انْکَسَرَتْ قَلیلاً وَلٰکِنَّها ما غَرِقَتْ؛ عِندَما وَصَلوا إِلَی جَزیرَةٍ مَجهولَةٍ، فَرِحوا کَثیراً وَ شَکَروا رَبَّهُم وَ نزََلوا فیها؛ مَضَی یَومانِ؛ فَما وَجَدوا أَحَداً فِی الْجَزیرَةِ و ما جاءَ أَحَدٌ لِنَجاتِهِم؛ قالَ لَهُمُ الْسُتاذُ:
«یا شَبابُ، عَلَیکُم بِالْمُحاوَلَةِ. اِسْمَعوا کَلامی وَ اعْمَلوا بِهِ کَأَنَّهُ ما حَدَثَ شَیءٌ. عَلَیْکُم بِمُواصَلَةِ أَبْحاثِکُم.»
ثُمَّ قَسَّمَهُم إلَی أَربَعَةِ أَفْرِقَةٍ وَ قالَ لِلْفَریقِ الأوَّلِ:
«یا طُلّابُ، اِبْحَثوا عَنْ صَیْدٍ وَ اجْمَعوا الْحَطَبَ»
وَ قالَ لِلْفَریقِ الثّانی:
«یا طالِبانِ، اِجْلِبا بَعْضَ الْشَیاءِ الضَّروریَّةِ مِنَ السَّفینَةِ»
وَ قالَ لِلْفَریقِ الثّالِثِ:
«یا طالِباتُ، اُطْبُخْنَ طَعاماً »
وَ قالَ لِلْفَریقِ الرّابِعِ: «یا طالِبَتانِ، اِبْحَثا عَنْ مَوادَّ غِذائیَّةٍ»
ثُمَّ قالَ لِلْجَمیعِ: «اِصْبرِوا إِنَّ اللهَ مَعَ الصّابِرینَ» مَضَی أُسبوعٌ. فی یوَمٍ مِنَ الْأََیّامِ نَزَلَ مَطَرٌ شَدیدٌ وَ أَصابَتْ صاعِقَةٌ سَفینَتَهُم فَاحْتَرَقَت.
قالَ الطُّلّابُ: «لا رَجاءَ لِنَجاتِنا»
فَقَرَأَ الأُسُتاذُ هذِەِ الْآیَةَ «یا أیّهَا الّذینَ آمَنوا اصبِروا»
حَزِنَ الطُّلّابُ وَ قالوا: «فَقَدْنا سَفینَتَنا»
وَ بَعْدَ أَداءِ الصَّلاةِ وَ الدُّعاءِ صَرَخَ أَحَدُهُم بَغْتَةً:
«اُنظُروا یا زُمَلائی. اُنظُرْنَ یا زَمیلاتی. تِلْکَ سَفینَةٌ حَربیّةٌ تَقتَرِبُ مِنّا»
السَّفینَةُ الْحَربیَّةُ اقتَرَبَتْ مِنْهُم وَ نَزَلَ مِنها جُنودٌ. فَرِحَ الطُّلّابُ وَ سَأَلوا الْجُنودَ:
«کَیفَ وَجَدْتُم مَکانَنا؟»
أَجابَ الْجُنودُ: «رَأَیْنا دُخاناً مِنْ بَعیدٍ. فَأَتَیْنا وَ شاهَدْناکُم»
ترجمه:
اَلصَّبرُ مِفتاحُ الْفَرَجِ
صبر کلید گشایش است
وَقَعَتْ هٰذِهِ الْحِکایَةُ قَبْلَ أَربَعینَ سَنَةً فی بِلادٍ.
این حکایت چهل سال پیش در کشوری اتفاق افتاده است،
ذَهَبَ اثْناعَشَرَ طالِباً مِنْ طُلّابِ الْجامِعَةِ مَعَ أُستاذِهِم إلَی سَفْرَةٍ عِلْمیَّةٍ لِتَهیِئَةِ أَبْحاثٍ عَنِ الْسَماکِ؛ کانَتْ میاهُ الْبَحرِ هادِئَةً؛ فَجأَةً ظَهَرَ سَحابٌ فِی السَّماءِ؛ ثُمَّ عَصَفَتْ ریاحٌ شَدیدَةٌ وَ صارَ الْبَحرُ مَوّاجاً. فَأَصابَتْ سَفینَتُهُم صَخْرَةً؛ فَخافوا؛ السَّفینَةُ انْکَسَرَتْ قَلیلاً وَلٰکِنَّها ما غَرِقَتْ؛ عِندَما وَصَلوا إِلَی جَزیرَةٍ مَجهولَةٍ، فَرِحوا کَثیراً وَ شَکَروا رَبَّهُم وَ نزََلوا فیها؛ مَضَی یَومانِ؛ فَما وَجَدوا أَحَداً فِی الْجَزیرَةِ و ما جاءَ أَحَدٌ لِنَجاتِهِم؛ قالَ لَهُمُ الْسُتاذُ:
دوازده دانشجو از دانشجویان دانشگاه همراه استادشان برای تهیه پژوهش هایی دربارۀ ماهی ها به سفری علمی رفتند. آب های دریا آرام بود، ناگهان ابری در آسمان آشکار شد پس باد شدیدی وزید و دریا مواج شد. پس کشتی آنها به صخره ای برخورد کرد؛ پس ترسیدند؛ کشتی اندکی تَرَک برداشت اما غرق نشد. هنگامی که به یک جزیرۀ ناشناخته رسیدند، بسیار خوشحال شدند و پروردگارشان را شکرکردند و در آنجا پیاده شدند. دو روز گذشت و کسی را در جزیره پیدا نکردند و کسی برای نجاتشان نیامد، استادشان به آنها
«یا شَبابُ، عَلَیکُم بِالْمُحاوَلَةِ. اِسْمَعوا کَلامی وَ اعْمَلوا بِهِ کَأَنَّهُ ما حَدَثَ شَیءٌ. عَلَیْکُم بِمُواصَلَةِ أَبْحاثِکُم.»
گفت: «ای جوانان، شما باید تلاش کنید. سخنم را گوش کنید و به آن عمل کنید؛ مثل این که چیزی نشده است، باید پژوهش هایتان را ادامه دهید»
ثُمَّ قَسَّمَهُم إلَی أَربَعَةِ أَفْرِقَةٍ وَ قالَ لِلْفَریقِ الأوَّلِ:
سپس آنها را به چهار گروه تقسیم کرد و به گروه اول گفت:
«یا طُلّابُ، اِبْحَثوا عَنْ صَیْدٍ وَ اجْمَعوا الْحَطَبَ»
« ای دانشجویان، دنبال صیدی بگردید و هیزم جمع کنید»
وَ قالَ لِلْفَریقِ الثّانی:
و به گروه دوم گفت:
«یا طالِبانِ، اِجْلِبا بَعْضَ الْشَیاءِ الضَّروریَّةِ مِنَ السَّفینَةِ»
«ای دو دانشجو )پسر) بعضی از چیزهای ضروری را از کشتی بیاورید»
وَ قالَ لِلْفَریقِ الثّالِثِ:
و به گروه سوم گفت:
«یا طالِباتُ، اُطْبُخْنَ طَعاماً »
«ای دختران دانشجو، غذایی برایمان بپزید»
وَ قالَ لِلْفَریقِ الرّابِعِ: «یا طالِبَتانِ، اِبْحَثا عَنْ مَوادَّ غِذائیَّةٍ»
و به گروه چهارم گفت: «شما دو دانشجوی دختر، دنبال مواد غذایی بگردید»
ثُمَّ قالَ لِلْجَمیعِ: «اِصْبرِوا إِنَّ اللهَ مَعَ الصّابِرینَ» مَضَی أُسبوعٌ. فی یوَمٍ مِنَ الْأََیّامِ نَزَلَ مَطَرٌ شَدیدٌ وَ أَصابَتْ صاعِقَةٌ سَفینَتَهُم فَاحْتَرَقَت.
سپس به همگی گفت: «صبر کنید، زیرا خدا با صبر کنندگان است» یک هفته گذشت. در روزی از روزها باران شدیدی بارید و رعد و برق به کشتی آنها برخورد کرد و کشتی سوخت.
قالَ الطُّلّابُ: «لا رَجاءَ لِنَجاتِنا»
دانشجویان گفتند: «هیچ امیدی به نجات ما نیست»
فَقَرَأَ الأُسُتاذُ هذِەِ الْیةَ «یا أیّهَا الّذینَ آمَنوا اصبِروا»
پس استاد این آیه را خواند: «ای کسانی که ایمان آوردید صبر پیشه کنید»
حَزِنَ الطُّلّابُ وَ قالوا: «فَقَدْنا سَفینَتَنا»
دانشجویان ناراحت شدند و گفتند: «کشتیمان را از دست دادیم.»
وَ بَعْدَ أَداءِ الصَّلاةِ وَ الدُّعاءِ صَرَخَ أَحَدُهُم بَغْتَةً:
و بعد از به جا آوردن نماز و دعا یکی از آنها ناگهان فریاد زد:
«اُنظُروا یا زُمَلائی. اُنظُرْنَ یا زَمیلاتی. تِلْکَ سَفینَةٌ حَربیةَّ تَقتَرِبُ مِنّا»
«ای همکلاسی های من (پسر) نگاه کنید. ای هم کلاسی ها من (دختر) نگاه کنید. آن کشتی جنگی به ما نزدیک می شود»
السَّفینَةُ الْحَربیَّةُ اقتَرَبَتْ مِنْهُم وَ نَزَلَ مِنها جُنودٌ. فَرِحَ الطُّلّابُ وَ سَأَلوا الْجُنودَ:
کشتی جنگی به آنها نزدیک شد و سربازان از آن پیاده شدند. دانشجویان خوشحال شدند و از سربازان پرسیدند:
«کَیفَ وَجَدْتُم مَکانَنا؟»
«چگونه جای ما را پیدا کردید؟»
أَجابَ الْجُنودُ: «رَأَیْنا دُخاناً مِنْ بَعیدٍ. فَأَتَیْنا وَ شاهَدْناکُم»
سربازان جواب دادند: «دودی را از دور دیدیم. پس آمدیم و شما را مشاهده کردیم»
