اسم نوشته مجله سرگرمی و تفریحی

*بند اول: شرق از آن خداست /غرب از آن خداست /و سرزمین های شمال و جنوب نیز/ آسوده در دستان  
خداست.
قلمرو ادبی: در دستان خدا بودن: کنایه از تحت فرمان خدا بودن / سرزمین های شمال و جنوب: مجاز از کل  
جهان /جمله آخر: واج آرایی »س«
قلمرو فکری: تمام جهان از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب، مُلک خداوند است.
*بند دوم : اوست که عادل مطلق است،/و خوان عدل خود را بر همگان گسترده/باشد که از میان اَسمای صدگانه  
اش،/او را به همین نام بستاییم، آمین
قلمرو ادبی : خوان عدل : اضافه تشبیهی / خوان گستردن: کنایه از نعمت دادن / خوان عدل گستردن: عدالت  
ورزیدن
قلمرو فکری: خداوند، عادلِ مطلق و بی قید و شرط است و سفره عدالت خود را برای همه گسترانیده است.  
خدا نام و صفات بسیاری دارد فراموش نکنیم او را به صفت » عادل « ستایش کنیم.
*بند سوم: اگر فکر و حواسم این جهانی است، /بهره ای واالتر از بهر من نیست/روح را خاک نتواند مبدل به  
غبارش سازد، /زیرا هر دم به تالش است تا که فرا رود.
قلمرو ادبی : فکر و حواسم: مجاز از کل وجود / این جهانی: زمینی، مادی / بهر، بهره: جناس ناهمسان / دم:  
مجاز از لحظه / خاک : مجاز از جسم یا دنیا / است، نیست: جناس، تضاد
قلمرو فکری : اگر فکر و حواسِ ما مادی باشد، بهرهی معنوی نخواهیم برد. مادیّات نمیتواند روح را به غبار  
مبدل کند و آن را بی ارزش کند. زیرا روح متعلق به عالم باالست و در تالش است که از مادیات بگذرد و به

عالم باال برود.
*بند چهارم: هرنفسی را دو نعمت است:/دم فرودادن و برآمدنش؛ /آن یکی ممد حیات است،/ این یکی مفرح  
ذات؛/ و چنین زیبا، زندگی در هم تنیده است و تو شکر خدا کن، به هنگام رنج/ و شکر او کن به وقت رستن از رنج.
قلمرو ادبی: فرو دادن، بر آمدن: تضاد / حیات، ذات : سجع / تلمیح به بخشی از مقدمه گلستان سعدی:»هر  
نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون برمی آید مفرح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجود است  
و بر هر نعمتی شکری واجب.«
قلمرو فکری: در هر نَفَسی که انسان میکَشد،دو نعمت وجود دارد؛ یکی هنگام فرودادن نَفَس و دیگری هنگام  
بیرون دادن آن . فرودادن نَفَس باعث ادامه زندگی است و بیرون دادن آن، شادی بخشِ وجود است. زندگی  
نیز این گونه زیبا ، از رنج و آسایش ساخته شده است. تو خدا را در همه حال، چه در زمان سختی و چه زمان  
آسایش و راحتی شکر کن!
*بند پنجم: بگذار بر پشت زین خود معتبر بمانم / تو در کلبه و خیمه خود بازبمان / بگذار که سرخوش و سرمست  
به دوردست ها روم / و بر فراز سرم هیچ جز اختران نبینم.
قلمرو ادبی: پشت زین: مجاز از سیر و سفر
قلمرو ادبی: اجازه بده من در سفر باشم و تو در خانهات بمان؛ اجازه بده شاداب تا دورترین نقطه پرواز کنم و  
آزاد و رها باشم. )سفارش به سیر در آفاق(
*بند ششم: او اختران را در آسمان نهاده /تا به بر و بحر نشانمان باشند/ تا نگه به فرازها دوزیم / تا از این ره،  
لذت اندوزیم.
قلمرو ادبی: بر و بحر: مجاز از همۀ جهان / بر، بحر: تضاد
قلمرو فکری: خداوند ستارگان را در آسمان قرار داده تا ما در بیابان و دریا مسیرمان را پیدا کنیم. تا نگاهمان  
به عالم باال باشد و از سیر معنوی لذت ببریم.

-الهی ز عصیان مرا پاک کن در اعمال شایسته چاالک کن
قلمرو زبانی:: عصیان: سرکشی
قلمرو فکری: خدایا مرا از گناه و معصیت پاک گردان و در انجام اعمال ِ شایسته ، تند و چاالک کن.
2 -به عصیان سرا پای آلودهام سراپا ز آلودگی پاک کن
قلمرو ادبی: سراپا: مجاز از کل وجود / واج آرایی: »آ«
قلمرو فکری: سراپای وجود من به گناه آلوده است ، تو همه وجود مرا از گناه پاک کن.
3 -دلم را بده عزم بر بندگی نه چون بی غمانم هوسناک کن
قلمرو زبانی: عزم: قصد  
قلمرو ادبی: دل: مجاز از وجود
قلمرو فکری :خدایا همّت بندگی خود را در دلم قرار بده و مرا مانند افرادی که به دنبال هوا و هوس می روند  
نگردان.
4 -به خاک درت گر نیارم سجود مکافات آن بر سرم خاک کن
قلمرو زبانی: در: درگاه  
قلمرو ادبی: سجده آوردن: کنایه از اظهار بندگی / بر سر خاک کردن: کنایه از »بدبختی و نابودی«
قلمرو فکری : اگر من به درگاه تو سجده نکنم ، برای آن گناه مرا مجازات کن.
۵ -نشاطی بده در عبادت مرا دل لشکر دیو غمناک کن
قلمرو زبانی: »را« در مرا: حرف اضافه )به(
قلمرو ادبی: دیو: استعاره از شیطان
قلمرو فکری: خدایا در عبادت و بندگی آن چنان نشاطی به من بده که شیطان غمگین شود.
۶ -به حشرم بده نامه در دست راست ز هولم در آن روز بی باک کن
قلمرو ادبی: نامه در دست راست دادن: کنایه از »در صالحان و خوبان بودن «
قلمرو فکری:خدایا در روز قیامت ، نامه اعمال مرا به دست راستم بده و مرا در مقابل ترس روز قیامت، ایمن  
گردان.