اسم نوشته مجله سرگرمی و تفریحی

به ساعت نگاه می کنم ، 2 ساعت دیگر برای شروع آزمون باقی مانده است
من برای 9 ماه سال تحصیلی تمام تلاشم را کردم
خوب ، من نسبت ها و نتایج خوبی گرفتم
همه می گفتند که دانشگاه تهران قطعاً یک شعبه است.
من مجوز جلسه داشتم.
وقتی وارد حیاط شدم
تمام بدنم را فریز کن.
باد وزید و درختان را لرزاند ...
من جوانانی را دیدم که هزاران امید داشتند که تلاش هایشان فقط در 4 ساعت به پایان می رسید!
تلاشی که نمی توان آن را هیچ قیمتی دانست ...
اصلاً تلاشی ندارید؟
چه زمانی؟
کدام آزمون؟
آخر چیست؟
آیا جامعه کارمند نمی خواهد؟
آیا جامعه کتابفروش ها آن را نمی خواهند؟
سوپرمارکت و فروشنده لباس نمی خواهند؟
قرار نیست همه وکیل ، مهندس ، جراح یا حرفه ای باشند.
جوانان از دوران جوانی در مورد سرگرمی ها ، علایق و استعدادهای خود می آموزند تا در مدت 4 ساعت آینده ای روشن ایجاد کنند!
چه آینده ای؟
آینده ای که حتی پس از ترک جلسه کنکور هنوز زنده هستید ، نمی دانید؟
در آن زمان فراموش کردم که می توانم درک کنم که در مورد فصل زیبای پاییز با دوستانم در جنگلهای مه آلود با رنگهای جذاب درخت احساس جوانی می کنم.
لحظه ای که برف می بارد و من می توانم ژاکتم را دربیاورم و خودم را بین بازوهای دانه های برف بیندازم ،
اما نه ...
خودم را از همه چیز محروم کردم
می توانستم یک قرص بگیرم و ساعتها روی آن زندگی بکشم اما ...
انرژی من تمام شد و از حیاط مدرسه برگشتم و تازه به شهری که همه پر از آشفتگی بود ، دویدم. او به گوشه ای از کتابخانه پناه برد.
کتابی را باز کردم و شروع به خواندن کردم:
دختری که در خواب غرق شد ...